Tetty Pols-Visser

31 oktober 2010 – Het was de dag van de boekpresentatie van Verdwaald verlangen – Een zoektocht naar de hemel op aarde.

Met dankbaarheid en warm van binnen blik ik terug op deze feestelijke bijeenkomst. Het was een prachtige stille herfstdag en de schitterend gekleurde beukenbossen van Landgoed Warnsborn in Arnhem vormden het decor van de sfeervolle Oranjerie waar het feest plaatsvond.

Ook binnen was de herfst zichtbaar in het mooie katheder bloemstuk. Onze opdracht aan de bloemist was: een zwierig en weelderig bloemstuk in herfsttinten. Een geslaagd resultaat.

Het was fijn om zoveel familie, vrienden en kennissen te mogen verwelkomen. Eenieder werd gastvrij ontvangen met koffie, thee en, hoe kan het ook anders Tetty kennende, heerlijke gebakjes.

Voor velen was het een weerzien na lange tijd en dat uitte zich in menige ‘hart’elijke begroeting met, zoals iemand opmerkte, een hoog knuffelgehalte. Onder de genodigden bevond zich ook een delegatie van Stichting Merkawah, onder wie Rudolf Smit. Hij heeft een aantal foto’s gemaakt die het verslag illustreren dat hij heeft geschreven voor het winternummer van Terugkeer, de kwartaaluitgave van Stichting Merkawah.

Mijn man Koos opende de bijeenkomst met een welkomstwoord, waarin hij o.a. het feit memoreerde dat wij 7 jaar geleden op de camping van het landgoed terechtkwamen, waarna dit een jaarlijks terugkerend gebeuren is geworden. Zodoende heeft deze omgeving een bijzondere plek in ons hart gekregen. Ik zou hier later in mijn toespraak op terugkomen.

Koos sprak de wens uit met elkaar te genieten van deze bijzondere dag op deze bijzondere plaats van een bijzonder mens met haar bijzondere boek. Hierna gaf hij het woord aan Raymond van der Knaap, directeur/uitgever van 248media uitgeverij te Steenwijk.

In zijn toespraak benadrukte Raymond de lef om op zo’n openhartige wijze je leven in boekvorm uit te brengen.

‘Wat je hebt opgeschreven blijft normaal gesproken achter gesloten deuren of in besloten kring. Dat maakt je zo krachtig en uniek.’

Hij beschreef hoe spannend het proces van het maken van het boek was geweest en het vele werk dat het met zich mee had gebracht. Het manuscript moest redactioneel dusdanig aangepast worden, dat het leek of er een levenswerk gehalveerd werd. Maar geloof in het boek, volharding en ervaring hielden ons op de been, zo sprak hij. Hij bedankte dan ook hartelijk de redacteuren Egbert en Tilly Klasens.

Raymond zei verder:

‘Tetty, Ik vind je kleurrijk en vol van contrasten. De ene keer wil je alleen zijn met de natuur om dan vervolgens een bomvolle stad in te duiken. Dat is wel eens anders geweest. (hiermee duidend op mijn angsten die een groot deel van mijn leven een rol hebben gespeeld)

Je boek geeft inzicht van wat er meestal achter gesloten deuren wordt besproken. Het is een proces van ‘healing’. Voor mensen die het lastig vinden om naar een coach/dokter of psycholoog te gaan is het boek echt drempelverlagend. Het boek is zeer helder en compact geschreven wat het tot een zelfhelend boek maakt. Het is het verhaal van Tetty, maar de lezer kan er ook zijn eigen invulling aan geven. De informatie die aangedragen wordt, geeft antwoord op vele vragen die je in het dagelijkse leven kunt tegenkomen.’

Met een hartelijke felicitatie en dank voor de geweldige samenwerking ontving ik tot slot uit handen van Raymond een exemplaar van het boek.

Toen was het mijn beurt om Raymond toe te spreken, waarbij ik in herinnering riep hoe een lijvig manuscript, via ‘schrijven is schrappen’ en ‘kill your darlings’ uiteindelijk een krachtiger verhaal werd met daarin meer ruimte voor de lezer om zich te herkennen in het verhaal.

Ik vertelde hoe tijdens het proces van loslaten en het maandenlange vele werk de gedachte ‘ik ga de rest van mijn leven borduren’ de momenten illustreerde waarop een en ander niet altijd even soepel verliep. Maar al met al bleek het een waardevolle periode.

In mijn toespraak bedankte ik de redacteur Egbert Klasens en zijn vrouw Tilly voor hun onmisbare begeleiding en ondersteuning in dit proces. Zij konden vanwege hun vakantie niet aanwezig zijn op dit feest, zodat Koos en ik hen op een ander tijdstip zouden ontmoeten om hen te bedanken voor hun inzet en toewijding.

Naar Raymond toe sprak ik niet alleen mijn dank uit voor het feit dat het boek onderdak heeft gevonden bij zijn uitgeverij, maar ook mijn waardering voor de wijze  waarop we samen hebben gewerkt.

Tot slot overhandigde ik Raymond een kado en dat bleek, zoals Rudolf Smit zo treffend schreef, kennelijk een schot in de roos, want Raymond kon zijn ontroering niet verbergen.

Het was voor mij een bijzonder moment om achter het katheder plaats te nemen om samen met alle aanwezigen de geboorte van het boek te vieren.

Allereerst haakte ik nog even aan bij de woorden van Koos over hoe deze omgeving in de afgelopen jaren een rol heeft gespeeld in ons leven.

Ik vertelde waarom de keus op deze prachtige locatie te midden van de natuur was gevallen.

Ik vertelde over de rol van de Lelietjes der Dalen die deze plek voor mij heel speciaal maakt.

Ik vertelde over een bijzonder visioen dat ik in 2003 heb gehad.

Ik vertelde over het ontstaan van Verdwaald verlangen en hoe het vorm heeft gekregen.

Tot slot gaf ik een kijkje op mijn reis door het leven door een samenvatting van de inhoud van het boek.

Het voert te ver om hier uitgebreid verslag te doen van de presentatie die ik gehouden heb, maar voor ieder die daarin geïnteresseerd is, staat de tekst op de pagina Tekst toespraak boekpresentatie. 

Na mijn speech werden Koos en ik toegesproken door Mariet Burghout.

Mariet riep onze eerste ontmoeting in herinnering tijdens de Verbondsdag 2009 van natuurgeneeskundig therapeuten waar ik een lezing gaf. Zij schetste o.a. een beeld wat die ontmoeting in haar teweeg had gebracht en hoe zij op 25 maart jl. een avond in Deventer had georganiseerd waar ik een lezing heb gegeven.

Na het luisteren naar, zoals zij het noemde, ‘hemelse’ muziek droeg zij het gedicht Tuin van liefde voor, waarvan de woorden geïnspireerd tot haar waren gekomen. Het gedicht eindigde met de woorden:

De hemel op Aarde.

Zij die er geweest zijn kennen deze Zielentuin.

Aan hen de taak om de meegenomen zaadjes te planten op Moeder Aarde.

De elementen zorgen voor groei…

 

Toen was het moment aangebroken om een aantal mensen het boek aan te bieden. Allereerst heb ik het boek aangeboden aan de enige persoon in het gezelschap die al mijn hele leven met mij meeloopt. Mijn vader.

Zonder mijn vader en moeder had ik daar natuurlijk niet gestaan. De aanwezigheid van mijn moeder verwoordde ik als volgt:

Mijn moeder heeft 15 jaar geleden al de overgang naar Gene Zijde gemaakt. Aangezien er in mijn beleving geen verschil is tussen hier en daar, alles onbegrensd en met elkaar verbonden is, weet men ook aan Gene Zijde hiervan.

Ik kreeg die bevestiging op 1 oktober. Ik had die dag in Steenwijk uit handen van Raymond mijn geesteskind in ontvangst genomen. Voorafgaand aan dat moment en daarna heb ik mijn dag doorgebracht in mijn geboorteplaats Meppel. Ik vond dat wel heel symbolisch.

’s Avonds thuis zag ik dat de kosmos mij een teken had gestuurd. Uitgerekend op die dag hadden twee personen zich via de mail aangemeld voor deze bijeenkomst. Ook zij zijn zich mogelijk niet bewust hoezeer zij op dat moment een werktuig in Gods handen waren. Ze heten allebei Anneke. En mijn moeder heet Anneke. Ik vond het een mooie boodschap. (opmerkelijk: beide Annekes konden uiteindelijk vanwege ziekte niet aanwezig zijn)

Maar mijn vader was in levende lijve aanwezig en het aanbieden van het boek was ook voor hem een emotioneel moment.

Daarna was het de beurt aan een vijftal mensen, aan wie ik destijds het manuscript ter lezing had aangeboden. Ieder had op zijn of haar eigen wijze feedback gegeven waarmee ik weer aan de slag was gegaan voordat het manuscript uiteindelijk naar de uitgever werd gestuurd.

Vergezeld van een persoonlijke toespraak heb ik Ineke Hutteman, Menno Laaning, Fenny Ditzel, Willem Pols en Tonija Pruijssers met heel mijn hart bedankt voor hun bijdrage en hen een exemplaar van het boek overhandigd. Fenny deed dit vergezeld gaan van een mooi gedichtje uit het boek Van mij en van jou dat zij mij kado gaf.

Na dit officiële gedeelte was er volop gelegenheid te genieten van een drankje, lekkere hapjes en elkaars gezelschap.

Zelf heb ik de meeste mensen mogen ontmoeten bij de boekentafel tijdens het signeren van de boeken.

De reacties waren hartverwarmend. Menigeen was geroerd en ontroerd.

 

Het was, zoals iemand in het gastenboek schreef, een middag met een lach en een traan.

We kwamen bij elkaar, 77 in getal. Het getal 77 staat symbool voor diepgaande inzichten en openbaringen. Het zet ons aan tot de kern van ons wezen, tot ons innerlijk zijn.

Zoals ik in mijn toespraak zei:

Steeds meer mensen komen tot het besef wie en wat ze werkelijk zijn. We zijn op weg naar het licht, anders gezegd: we zijn onderweg van onbewust leven naar totaal bewustzijn, zodat ieder mag ervaren dat wij één groot geheel vormen, waarin ieder zijn of haar eigen unieke plek heeft. De zoektocht naar de hemel op aarde is in volle gang.

Er is geen begin, er is geen einde, er is slechts de reis. Ik hoop dat de boodschap in de vorm van dit boek een instrument zal zijn dat mensen inspireert tot het maken van hun eigen reis. Dat je in de ontmoeting met jezelf je eigen levensspoor vindt in plaats van dat je leven bepaald wordt door je levensgeschiedenis. Een ieder wordt op geheel eigen wijze de Waarheid in zichzelf bewust. Je moet het zelf ont-dekken. ‘Je bent je eigen Columbus’.

Ik wens ieder in liefde en verbondenheid een hartverwarmende en inspirerende reis toe en een behouden thuiskomst in je Zelf.

Koos en ik hebben ons geen mooier feest kunnen wensen. We hebben ervan genoten om met zoveel lieve mensen dit feest te vieren op deze, zoals Rudolf Smit het schreef in het verslag voor de Terugkeer: Zonder overdrijving: een gezegende plek. Een betere officiële en symbolische ‘geboorteplaats’ van een boek was nauwelijks denkbaar.

We danken ieder voor al het goede dat we hebben mogen ontvangen in woord en gebaar: de gelukwenskaarten en mails, de kadoos, de bloemen en de hartelijke woorden die in het gastenboek geschreven zijn. Met dank aan Rudolf Smit en vriendin Brigitte Sütmuller voor het toesturen van enkele foto’s.

Onze speciale dank gaat uit naar onze dierbare vriend Bert Vugteveen die tijdens deze middag in de rol van fotograaf is gekropen, zodat wij ook in beeld een mooie herinnering aan dit feest hebben overgehouden.

Na afloop van deze bijeenkomst hebben wij met onze kinderen genoten van een voortreffelijk diner in het naast de Oranjerie gelegen hotel. Vervolgens hebben Koos en ik ons verblijf in hotel Groot Warnsborn, dat zaterdagochtend al was begonnen, voortgezet tot maandagavond. Het was in alle opzichten voor ons een grandioos weekend.

Op vrijdag 1 oktober heb ik mijn geesteskind in ontvangst genomen en op zondag 31 oktober heb ik het gepresenteerd. Later hoorde ik van iemand het volgende:

Eens in de 823 jaar zitten er 5 vrijdagen, 5 zaterdagen en 5 zondagen in de maand oktober! Heel bijzonder dus. Zo’n vijfde weekend wordt een geluksweekend genoemd. Prachtig toch dat jij deze maand hebt uitgekozen om jezelf, mede d.m.v. je boek, neer te zetten!!

Wij kunnen dit alleen maar beamen. En ik hoop dat er, zoals iemand schreef: veel licht over het boek mag schijnen.

 

Een liefdevolle groet van hart tot hart