Verdwaald verlangen – Recensie
Onderstaande recensie van het boek Verdwaald verlangen – Een zoektocht naar de hemel op aarde is geplaatst in het tijdschrift Terugkeer – lente 2011
Terugkeer is een tijdschrift rond bijna-doodervaringen en aanverwante bewustzijnsverschijnselen. Het is een kwartaaluitgave van Stichting Merkawah / IANDS Nederland.
Verdwaald verlangen, een zoektocht naar de hemel op aarde
Tetty Pols & Maurice Oosterhof
Uitgeverij 248Media, Steenwijk, October 2010, 190 pp, prijs €17,95
Recensie: Rudolf Smit
Om met de deur in huis te vallen: dit is een heel goed boek, een boek dat je tot denken aanzet. Maar… geen gemakkelijk boek, geen boek dus dat je in één adem uitleest. Sterker nog, om het geheel goed tot je door te laten dringen is het raadzaam het meer dan eens te lezen.
Want, waar gaat het over? Over Tetty’s BDE natuurlijk… maar eigenlijk ook weer niet helemaal. Niet zonder reden is de ondertitel “een zoektocht naar de hemel op aarde”. Uit alles maak ik op dat die zoektocht begon nadat zij de hemel had bezocht tijdens haar BDE.
Zoals een ieder van ons weet, zet de BDE iemands leven op zijn kop – zo ook bij Tetty. Alleen was zij er zich niet goed van bewust dat de oorzaak lag in haar BDE. Die had ze immers ver weg gestopt in haar geest! Pas tijdens de vele gesprekken die ze had met haar mental coach, Maurice Oosterhof met wie zij dit boek schreef, kwam de BDE weer boven en dat bleek de speurtocht naar de hemel op aarde, of eigenlijk: de speurtocht naar zichzelf (want daar kwam het toch wel op neer) te verdiepen en te versnellen. Daardoor ook kon zij langzamerhand haar BDE integreren in haar persoonlijkheid – zij hervond zichzelf en aldus verdwenen ook de lichamelijke kwalen die haar jarenlang hadden geteisterd. Zo was zij ooit bang om alleen over straat te gaan, laat staan buiten de stad. Verder werd ze gekweld door pijnen als gevolg van fybromyalgie. Nu is ze een stuk gezonder. Fybromyalgie kwelt haar niet meer en ze kan probleemloos reizen waarheen en zo vaak ze maar wil.
Maar daar is dus het nodige aan vooraf gegaan. De gesprekken met Maurice waren diepgaand en vaak ook confronterend. Laat ik enkele passages uit dit boek weergeven:
Op pagina 55 en 56 is daar een vraag-en-antwoordspel dat ik een jaar of wat geleden ergens anders ben tegengekomen, maar dat hier heel toepasselijk wordt gebruikt.
“Maurice: Wie ben jij?
Tetty: Ik kijk Maurice niet begrijpend aan en denk wat een onzinnige vraag, hij weet toch dat ik Tetty ben. Tegelijkertijd besef ik dat hij een ander antwoord bedoelt, maar ik weet het niet. Ik houd mijn mond en krijg het steeds benauwder, maar Maurice laat niet los. Het stelt mij opnieuw de vraag:
M: Wie ben jij?
Uiteindelijk om toch iets te zeggen, geef ik lukraak maar wat antwoorden, terwijl ik diep in mijn hart weet dat het geen antwoorden zijn. ‘Ik ben Tetty’.
M: Zo word jij genoemd, maar ik vraag niet hoe je heet. Jij bent niet je naam. Wie ben jij?
T: Ik ben een vrouw.
M: Ik vraag niet naar je geslacht, ik vraag wie jij bent.
T: Ik ben de moeder van…
M: Nee, ik vraag niet wiens moeder je bent.
T: Ik ben een huisvrouw.
M: Nee, ik vraag niet wat je doet. Ik wil weten wie je bent.
Het blijft stil. Ik weet niet wie ik ben. Ik heb het nooit geweten. Ik voel opnieuw het onbestemde verlangen en het verdriet dat ik mijn hele leven al met mij meegedragen heb. Altijd heb ik het gevoel gehad dat ik iets miste en ik weet nu dat het verband houdt met deze vraag. ‘Wie ben jij?’ Hoe kom ik erachter wie ik ben? Wat moet ik doen?”
De gesprekken gaan verder. Op pagina 114:
Maurice: …een gevoel van Godsliefde. Optimale afgescheidenheid. Als je heel veel van iemand houdt en die persoon is er niet, dan haal je waanzinnig energie uit het feit dat je zoveel van die persoon houdt. Aan de andere kant doet het ook waanzinnig veel pijn, want er is een afstand. Maar er zijn bruggen te slaan.
“Tetty: Bruggen? Door de tranen van heimwee en verlangen lijkt de afstand tussen hier en daar onoverbrugbaar. Hoe zal ik ooit die verbinding kunnen leggen?
M: Misschien is dat ook wat er nu uitkomt: het verdriet, de pijn van die afgescheidenheid. Het weten dat waar je thuishoort en je kunt er niet zijn. Het is een vorm van loslaten. Als het lijkt alsof het doel waarvoor je het moet doen niet duidelijk genoeg is, brengt dat weinig motivatie op. Het geeft mij het gevoel: je lijf is hier, maar je hart is daar. Met andere woorden, je hebt nog niet echt gekozen voor dit leven hier. Misschien is de kern van een bijna-doodervaring dat die mogelijk voorkomt bij mensen die nog niet echt gekozen hebben voor dit leven hier, dat ze nog heel even hebben mogen schouwen tot aan een bepaalde rand en daarin de motivatie zit dat je terugkomt.
T: Met een schok kom ik tot mijzelf. Dat laatste raakt mij. Ik kijk naar de wereld om me heen, Diep in mijn hart weet ik dat ik als geest bewust gekozen heb voor dit leven, maar mogelijk ben ik dat op de een of andere manier vergeten.”
Enzovoorts. Langzaam maar zeker herontdekt Tetty zichzelf en begint ze weer haar eigen pad te bewandelen. Op de voorlaatste pagina van haar boek zegt zij:
“Ik kan nu zelf benzine tanken en het vuur dat in mij brandt gebruiken om mijn pad te verlichten. Ik hoop dat ik met mijn licht ook anderen kan bijschijnen op hun pad om God in zichzelf te zien, zodat een ieder kan ontdekken dat de bron van energie in je is en dat je jezelf kunt voorzien van brandstof. Het Leven is de Bron van energie.”
Op de laatste pagina van haar boek zegt Tetty nog: “Er is geen begin. Er is geen einde. Er is slechts de reis”.
Waarvan akte. Een prachtig boek, dat echter zorgvuldig gelezen moet worden, niet een keer maar vaker voordat de draagwijdte van Tetty’s boodschap echt duidelijk wordt.