Tetty Pols-Visser

Ieder jaar verlaat ik voor een aantal weken huis en haard en mijn gezin om in mijn eentje te kamperen. Een soort retraite waarin ik veel zit te lezen en te schrijven.

Op één van die momenten, jaren geleden, ontmoette ik op de camping een ouder echtpaar die geruime tijd één van mijn naaste buren zouden zijn, en er ontstond een leuk contact over en weer.

Hij was een forse, joviale man die met luide stem, een gulle lach en brede armgebaren zijn verhaal kon doen… en hij had veel te vertellen. Geregeld kwam hij even langs voor een groet of een praatje, en zo ontstond er menig gesprek over de meest uiteenlopende onderwerpen, waarbij de vrolijke noot altijd aanwezig was, ook als het ging over het leven na de dood.

Hij was een man met een grote liefde voor alles wat groeit en bloeit, wat ook in zijn werkzame leven een rol had gespeeld. En na zijn pensionering had hij zich dan ook vol overgave op zijn volkstuin gestort. Ook al kon de tuin wel een poosje zonder zijn dagelijkse zorg, toch keerden ze ook tijdens hun kampeervakantie voor een kort moment huiswaarts en tuinwaarts.

Eenmaal terug op de camping stond hij opeens voor mijn neus, met in zijn armen een reusachtig boeket pioenrozen in alle mogelijke kleurschakeringen, geplukt uit eigen tuin. Ik was verrast en ontroerd door dit gebaar.

Aangezien een bloemenvaas doorgaans niet tot de inventaris van de caravan behoort, mocht de grote plastic emmer die rol vervullen. Voor de luifel van de caravan was deze emmer vol pioenrozen een grote blikvanger, die menige reactie ontlokte. Want ja, een vrouw alleen… en dan ineens zo’n boeket bloemen… deed menigeen informeren of ik wellicht een stille aanbidder had. En hij genoot.

Ook al kampeerden ze daarna nooit meer op die camping, we hielden contact middels een brief, een telefoontje, een wederzijds bezoek. En altijd kwam de kampeerperiode wel even ter sprake, en niet te vergeten: de pioenrozen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat de kaart die ik hem stuurde een afbeelding van pioenrozen had.

∞

Bij het heengaan der jaren gingen zijn gezondheid en geheugen heen, totdat ik van zijn vrouw het bericht kreeg dat hij was heengegaan. 82 jaar oud. ‘Ik heb een mooi leven gehad’, waren zijn woorden.

Na de bijeenkomst voorafgaand aan de crematie, waarbij in woord en beeld was stilgestaan bij zijn leven, was er de gelegenheid om langs de gesloten kist te lopen voor een laatste groet. Terwijl ik een kort moment stilstond in gedachten aan hem, was het niet zozeer de foto van hem op de kist waardoor ik hevig geëmotioneerd raakte, maar meer omdat ik hem ineens weer voor mij zag staan, met in zijn armen de pioenrozen. Ontroerd barstte ik in tranen uit.

In het verleden was deze bloem, in het echt of als afbeelding op wat dan ook, altijd met hem verbonden geweest en ik wist zeker dat dat in de toekomst zo zou blijven.

Door mijn eigen bijnadoodervaring was ik mij bewust geworden dat er in wezen geen verschil is tussen hier en gene zijde, alles onbegrensd en met elkaar verbonden is. Alles is Eén. De afgescheidenheid is een illusie. Het leven gaat verder. We blijven met elkaar verbonden, hier in de zichtbare wereld en daar in de wereld die wij met onze fysieke zintuigen niet kunnen waarnemen. De wereld die ons denken overstijgt, maar waarvan we, soms onverwachts, in ons voelen een glimp mogen opvangen.

Mijn ervaring is ook dat ons van gene zijde op een creatieve manier, niet alleen voelbaar maar ook zichtbaar, een signaal gestuurd kan worden. Dit gebeurde mij een dag na de crematie.

Via de post ontving ik een pakket met serviesgoed, dat ik de dag voor de crematie via internet had besteld. Toen ik thuisgekomen was van de crematie had ik al via de mail bericht gekregen dat het pakket verstuurd zou worden.

Toen ik de doos opende en een graai deed in het verpakkingsmateriaal, was het eerste dat ik voelde een klein rechthoekig doosje. Ik haalde het tevoorschijn en totaal overrompeld keek ik naar wat ik in mijn handen hield. In het doosje zaten twee grote waxinelichten in de vorm van pioenrozen. Ik had dit niet besteld, maar het bedrijf had dit als een kadootje bij mijn bestelling gedaan. Zo bijzonder.

Verrast stond ik ermee in mijn handen en de enige gedachte die ik had, was: Hè, nu al een bericht van hem. Wat een prachtig teken, en dan nog wel in de vorm van een lichtje. Het kon niet anders of het ging goed met hem.

∞

Het is nu een aantal weken na de crematie en de bloeitijd van de pioenrozen is inmiddels aangebroken. In menig tuin staan ze in volle bloei en bij de bloemenwinkels staan ze volop te koop.

Als ik thuis was geweest had ik vast en zeker een boeket gekocht, maar nu niet, want ach… te groot… geen vaas… want ik kampeer inmiddels weer op de camping waar ik hem voor het eerst ontmoette. Dus dit jaar geen pioenrozen… dacht ik…

Tot ik op een gegeven moment langs het toiletgebouw loop, waar houten bloembakken staan met daarin felgekleurde perkplanten en klimop, die tegen het vertikaal geplaatste houten rasterwerk groeit. Ter verfraaiing van het geheel hebben ze nu tussen de klimop twee canvas tuinposters opgehangen met de afbeelding van… pioenrozen.

Ach, hij is er ook… denk ik, en glimlachend loop ik verder.

Zo kan alles en iedereen een werktuig in Gods handen zijn, om ons te laten zien en voelen hoe wij met elkaar verbonden zijn en verbonden blijven. De meest schijnbaar onbeduidende dingen en gebeurtenissen kunnen zin en betekenis krijgen, als je je daarvoor openstelt. Zo laat Gods hand mij iets zien van de perfecte samenhang der dingen.

Dit bericht is geplaatst op 24 juni 2012 om 21:53 en hoort bij Bijnadoodervaring/Leven na de dood. je kunt de reacties van dit bericht volgen met de RSS 2.0 feed. Je kunt reageren, of een trackback plaatsen vanaf je eigen site .