In het ontwakende licht
van de vroege lentemorgen
word ik gewekt
door het gezang van de vroege vogels
die uit volle borst
de nieuwe dag aankondigen.
Het is een lust voor het oor om zomaar getrakteerd te worden op het leven dat zingt.
Ik moet denken aan iemand die op oudere leeftijd ernstig ziek werd en in de weken voorafgaand aan haar sterven aan bed gekluisterd was. Ze zei: Nu pas hoor ik ’s morgens in alle vroegte de vogels zingen. Ergens onbewust had ik het natuurlijk altijd wel gehoord, maar ik had er nooit naar geluisterd.
Want vanaf het moment dat ze wakker werd, had ze altijd alleen maar kunnen luisteren naar 1001 gedachten die in haar hoofd om het hardst haar aandacht vroegen en waar zij gehoor aan gaf. Haar gedachten hadden haar altijd aangespoord om voor dag en dauw in grote haast aan de dag te beginnen, want ja… dit en dat en zus en zo… alles wat moet en zal…
Had ik maar…één moment…
Nu ze niets meer kon en niets meer hoefde, nu hoorde ze de vogels. Eigenlijk was ze nu pas echt wakker geworden.
En jij?
Wees stil
in verwondering…
Open je hart
luister hoe het leven je toezingt
en geniet…
In vrede en harmonie zingt ieder vogeltje zoals het gebekt is. M.a.w. ieder uit zich op zijn eigen manier. Geen vogel zal zich van de wijs laten brengen door een andere vogel. Ieder zingt naar zijn ware aard.
Ieder mens is een lied.
Zing jij jouw lied ook naar je ware aard?
Laat je niet ‘van de wijs’ brengen
als er iemand mocht zijn
die de toon wil zetten
door een andere toon aan te slaan
of die op hoge toon uit de toon valt
maar zing je eigen melodie.
De Schepping zingt tot eer van jou.
Zing jij tot eer van de Schepping?
∞
Tot slot… nu het toch over vogels gaat…
We zijn nu aangekomen in de lijdensweek die voorbereidt op het christelijke paasfeest. Daarin is een bijzondere rol weggelegd voor het roodborstje.
Het roodborstje is namelijk de vogel in de legende die een doorn trok uit het voorhoofd van Christus aan het kruis en daarbij een druppel bloed op zijn borst kreeg. Vandaar…
∞
Het leven zingt… op weg naar Pasen…
∞
