Bagage
28 september 2011
Ik ga op reis…
Ik ga op reis en ik neem mee…
Menigeen zal zich wellicht uit zijn jeugd dit groepswoordspelletje kunnen herinneren. Degene die het eerst aan beurt is, vult in wat hij meeneemt op reis. Nummer twee herhaalt dit en voegt er meteen een volgend iets aan toe. Zo gaat het verder, waarbij de bagagelijst steeds langer en langer wordt. Men sleept wat mee. Totdat de lijst zo lang wordt, dat je uiteindelijk het overzicht kwijtraakt en de reis voor jou ten einde is, nog voordat hij misschien goed en wel begonnen was.
Ik ging op reis… maar ik nam niets mee, want ik was mij niet bewust dat ik op reis zou gaan. Totaal onvoorbereid begon ik aan een reis, waarbij ik mij ook figuurlijk bleek te ontdoen van de bagage die ik zelf op mijn schouders geladen had en die ik door anderen op mijn schouders had laten leggen. Bagage die ik zodoende in mijn leven met mij meegedragen had. Deze reis bracht mij over de grenzen van mijn tot dan toe bestaande waarneembare werkelijkheid, voorbij de grens van de stoffelijke wereld.
Tijdens mijn bijnadoodervaring stond ik oog in oog met mijzelf en ik voelde mij zoals ik mij mijn hele leven nog nooit had gevoeld. Zo bevrijd van alles. Alles waarvan ik gedacht had dat ik dat was, was van mij afgegleden. Angst en pijn waren als door een onzichtbare liefdevolle hand van mij afgenomen.
Terug in mijn aardse werkelijkheid voelde ik al snel weer mijn rugzak met levensbagage, waar ook heel wat geloof, gewoonten, overtuigingen en conditioneringen tussen zaten, die allemaal het leven van mijn ‘ik’ waren geworden.
En jij? Wat draag jij aan bagage mee in je leven? Kijk eens naar de inhoud van je rugzak. Wat heb jij onderweg allemaal in je rugzak gestopt of laten stoppen. Heb je het (nog) nodig? Dient het je? Of is het ballast en is het gaandeweg steeds zwaarder gaan wegen, waardoor je moeizaam vooruit komt? Welke waarde geef je eraan? In hoeverre ben je er aan gehecht? Draag je, misschien zonder dat je er erg in hebt, de last van iemand anders met je mee? Of draag je veel vanuit het verleden met je mee?
Ik werd mij bewust dat, als ik ‘licht’ wilde reizen, ik mijn bagage aan een grondige inspectie moest onderwerpen en ik mijzelf bovendien moest ontlasten van datgene waar ik mij tijdens mijn leven mee had geïdentificeerd en wat ik verwarde met mijn ‘ik’.
Ik heb een lichaam, maar ik ben niet mijn lichaam.
Ik heb een naam, maar ik ben niet mijn naam.
Ik ben niet wat ik heb.
Ik ben niet wat ik doe.
Ik ben niet wat anderen over mij zeggen.
Waarmee heb jij jezelf geïdentificeerd, wat jij tot jouw ‘zijn’ hebt gemaakt?
Ooit komt de dag dat je afscheid zult nemen van dit aardse leven. Je huidige vorm van leven zul je achter je moeten laten op het moment dat je sterft. Alles wat je tijdens je aardse reis met je meegedragen hebt, leg je af. Alles waar je je mogelijk mee geïdentificeerd hebt, je lichaam, je bezittingen, je relaties, je sociale status, je denken en doen, zul je los moeten laten. De dood zal dit ‘ik’ wegnemen. Wat blijft er dan nog over?
Hoe meer je de gehechtheid aan uiterlijke zaken kunt loslaten, hoe meer je open kunt staan voor de geest.
Ik heb een pak in mijn kast hangen waar de zak uit geknipt is.
Dat herinnert mij eraan dat ik niets met me mee zal nemen.
Het laatste pak dat ik draag, zal geen zakken nodig hebben.
Alles is van tijdelijke aard en gaat voorbij, en dat is niet wat jij bent. Jij bent niet dat wat voorbijgaat.
Wat je hebt, zal vergaan, en wat je bent, zal eeuwig blijven bestaan.
Op het moment dat je niets meer lijkt te zijn, ben je alles.
Je bent het eeuwige, onveranderlijke Zelf, dat er altijd is geweest en altijd zal zijn.