
Ooit, lang geleden in mijn jeugd, toen ik na een ongeluk in het ziekenhuis lag, had ik de ervaring een Lelietje der Dalen te zijn. Te midden van een groot veld met Lelietjes der Dalen, was ik één van hen, sprak hun taal en hoorde hun muziek. Het was een ervaring van pure eenheid, van ‘er Zijn’. Je bent op je plek en je bent zoals je bent. Vanaf dat moment zijn de Lelietjes der Dalen mijn bloemen.
Ze groeien over het algemeen in het wild, op donkere plaatsen onder de bomen. Ooit heb ik ze zelf, met wisselend succes, in verschillende tuinen geplant, maar vanaf het moment van mijn ervaring ben ik ze nooit in het wild tegengekomen. Tot 8 jaar geleden.
In april 2003 trok ik mij voor een poosje terug op camping Warnsborn in Arnhem. Vanwege de renovatie van ons huis zat ik thuis niet goed op mijn plek. Aan de andere kant had ik na de herinnering aan mijn bijnadoodervaring zoveel moeite met het integreren van deze ervaring in mijn leven, dat ik voelde dat ik überhaupt niet op mijn plek was.
De eerste avond op de camping besloot ik al wandelend de omgeving te gaan verkennen. Toen ik langs de Oranjerie van hotel Groot Warnsborn liep, werd mijn blik ineens sterk naar rechts getrokken. Tussen het struikgewas schemerde een groene plek waarvan ik voelde dat ik daarheen moest. Niet wetende dat verderop een pad naar rechts zou lopen, wurmde ik mij door de struiken heen en tot mijn grote verrassing stond ik oog in oog met de Lelietjes der Dalen. Een grote plek met drie bomen, waaronder de Lelietjes bloeiden. Later zag ik verderop nog twee plekken waar deze bloemen bloeiden, maar deze plek was de grootste.
Toen ik daar stond, raakte ik zeer ontroerd. Het voelde als een teken en een belofte dat ik een periode van moeite en verdriet zou afsluiten en die een nieuwe periode aankondigde waarin ik hoe dan ook op mijn plek zou komen.
Toen ik bedacht dat Lelietjes der Dalen vanwege hun vorm ook wel Ladders to Heaven, de ladder naar de hemel, worden genoemd, vond ik dat in het licht van mijn persoonlijke ervaring wel een hele mooie symboliek.
Een paar dagen daarna zag ik het tijdschrift ‘Buiten’, met op de omslag een grote foto van de Lelietjes der Dalen. Ik vond het zo treffend dat ik het blad kocht. Er stond een mooie reportage in over de Lelietjes der Dalen, waarin men o.a. het volgende schreef:
Met hun bloei in het voorjaar verdrijven Lelietjes der Dalen het verdriet en kondigen de terugkeer aan van het geluk. Ik herkende mijzelf.
Het Lelietje der Dalen is de bloem van Saint Léonard. Hij trok zich terug in een klooster om daar te mediteren en te zoeken naar zielenrust. Ah, herkenning.
Een legende vertelt dat zijn rust verstoord werd door een draak. Er volgde een wild gevecht en uit iedere bloeddruppel die Saint Léonard verloor, ontstond een kelkje van de Lelietjes der Dalen.
Door zijn kleur, geur en uitzonderlijke vorm is de bloem bij uitstek hét symbool van reinheid en ontroering. Bij graven vindt men de Lelietjes ook als symbool van Christus als brenger van het heil en het evangelie.
Het was op 1 mei 1561 dat koning Charles IX de traditie begon om anderen Lelietjes der Dalen te schenken als symbool van geluk. En sinds 1907 is dit gebruik gekoppeld aan de dag van de arbeid. In het huidige Frankrijk is het traditie gebleven om elkaar op deze dag een paar, met geurende klokjes bedekte takjes aan te bieden, als teken van geluk. Vaak als boeketje van drie takjes.
Het is vandaag 1 mei. Daarom voor ieder die dit leest:
Ontvang van mij in gedachten Lelietjes der Dalen.

Veel geluk
Tetty