Tot bloei gekomen
20 februari 2011We keken naar het ‘tuintje’ op de tafel. Alle narcissen, blauwe druifjes en krokussen stonden volop in bloei.
‘Heb jij jezelf al in bloei gezet vandaag?’
‘Heb je een ander in bloei gezet vandaag?’
De vraag verraste haar en ze trok zich onmiddellijk terug in zichzelf. De vraag confronteerde haar met zichzelf. Had ze wel stilgestaan bij zichzelf vandaag? Of was ze zo in beslag genomen door alle daagse werkzaamheden dat ze niet aan zichzelf was toegekomen? Had ze zich misschien zo mee laten slepen in de vaart der volkeren dat ze ook aan de ander voorbij was gegaan? Zonder bewust te zijn.
Niet goed raad wetend met de vraag en met het gevoel dat er iets van haar verwacht werd waaraan ze niet voldaan had of waarvan ze niet wist hoe daaraan te voldoen, antwoordde ze: ‘Ik ben nog in de knop.’
Wat liet zij überhaupt van zichzelf zien? Of hield ze krampachtig alles binnen? Hoe lang bleef ze nog in de knop? Zonder de verbinding te voelen met wie ze ten diepste was.
Ik moest denken aan wat ik ooit las:
‘En de dag brak aan dat het pijnlijker was om een gesloten knop te blijven, dan om het risico te nemen van het open bloeien.’
Hierover gaat mijn eigen levensverhaal dat ik beschreven heb in Verdwaald verlangen – Een zoektocht naar de hemel op aarde.
Pas als de knop zich opent, kijken we in het hart van de bloem.
Als jij je opent, kom je in het hart van je Zelf.
Laat je Zelf zien. Wek de goddelijkheid die sluimert in je hart.
Vier je Ziel.
Ik wens je een bloeiende dag, vanuit een open hart.