Het stuur in eigen handen nemen
26 januari 2011
Toen ik onlangs in de auto onderweg was naar een bijeenkomst in Lelystad, een uur rijden vanuit mijn woonplaats Veenendaal, werd ik mij opnieuw bewust van het gevoel van vrijheid om zelf achter het stuur te kruipen om een reis te maken. Heerlijk dat ik dit zomaar doe. Hoe lang heb ik dit wel niet gedurfd? In gedachten ging ik terug naar de periode waarin dit niet vanzelfsprekend was.
Door fobische klachten was het voor mij twintig jaar lang moeilijk om mij sowieso buitenshuis te begeven, laat staan dat ik zelf auto zou rijden. Ik voelde mij beperkt in mijn bewegingsvrijheid, wat zich ook uitte in fysieke klachten. M.a.w. ik voelde dat ik in mijn levensruimte niet vrijuit kon leven.
Totdat ik mij jaren geleden bewust werd dat, als ik een verandering zou willen in die situatie, ik zelf die verandering zou moeten zijn. Ik kon niet langer blijven zitten waar ik zat (naast de bestuurder) en mij maar laten rijden. Ik zou de bestuurder van mijn eigen leven moeten worden.
Ik besloot het stuur figuurlijk in eigen handen te nemen. Niet langer afhankelijk te blijven, maar verantwoordelijkheid te willen en durven nemen voor mijn eigen leven. Het werd een intensieve en boeiende innerlijke reis, zoals ik die beschreven heb in Verdwaald verlangen – Een zoektocht naar de hemel op aarde.
De volgende woorden hielpen mij bewust te worden en inzicht in mijzelf te krijgen, zodat er weer een puzzelstukje op zijn plaats viel.
Het is je bewust worden dat het probleem niet het reizen of het autorijden is. Het probleem wordt uiteindelijk door het reizen en het autorijden zichtbaar gemaakt. Het helpt je, maar je moet er wel achter willen kijken.
Het probleem is voor jezelf opkomen. Het reizen en de auto staan voor eigen mobiliteit, eigen initiatief en vrijheid. De angst die je hebt is om geconfronteerd te worden met dat wat er gebeurd op het moment dat je voor jezelf kiest. Daar ben je bang voor, dat durf je niet aan.
Alleen reizen betekent: dat wat je tegenkomt op je reis, niet koppelen aan het reizen zelf, maar aan de vrijheid die je inneemt om dingen op een bepaalde manier op te lossen. Het jezelf kunnen verplaatsen binnen je denken op de wijze waarop jij dat wilt. Dat zou een natuurlijk goed moeten zijn en dat is het mogelijk niet bij jou. Je houdt daarin rekening met anderen, waarbij je het op een negatieve manier terugkoppelt naar jezelf. Dat gedrag levert natuurlijk grenzen op. Daarin kun je jezelf zien.
Fysiek gesproken is het je verplaatsen van de ene plaats naar de andere. Daarin kan de onzekerheid liggen: wat gaat er gebeuren, waar ben ik aan toe, wat gaat er vervolgens gebeuren? Een stukje onzekerheid zit er in het loslaten van bepaalde patronen, van bestaande punten.
Je gaat op weg, maar daar waar je dan uiteindelijk terechtkomt, daarin wil je wel een aantal zekerheden. Op het moment dat je een reis aanvangt en je komt in een situatie terecht die je niet beheerst, zou je dat wat je daarin niet beheerst als onprettig kunnen ervaren of traumatisch of hoe dan ook. Je zou die gelegenheid kunnen koppelen aan het feit dat je alleen weg bent en dan kunnen denken: Het zou mij nooit zijn overkomen als ik niet alleen weg zou zijn geweest.
Dan zou het je mogelijk ook zijn overkomen, alleen was je dan niet alleen geweest, waarbij je dus niet ten volle geconfronteerd zou worden met jouw onvolkomenheden of je onmacht. Het onmachtgevoel en het omgaan met jouw onvolkomenheden en onmacht kan een negatieve indruk achterlaten en die koppel je dan weer aan het reizen.
Dat wat je meemaakt op jouw weg, maakt deel uit van de ervaringen die je op moet doen. Prettig of niet, accepteer deze ervaringen als noodzakelijke stappen om tot je doel te komen. Het doel is niet de weg, de weg gáán is het doel. Accepteer dat je deze weg moet gaan, anders blijf je vluchten voor jezelf.
Op jouw weg liggen boodschappen vanuit een hoger bewustzijn, die je helpen je doel te bereiken. Ze laten je nadenken over hoe dat bewustzijn jou iets wil vertellen en leren.
De boodschap die hierin verpakt lag, ben ik gaan uitpakken en het pakte goed uit voor mij. Gaandeweg nam ik ook letterlijk het stuur in eigen handen. Inmiddels is het al weer jarenlang ‘gewoon’ dat ik zelf achter het stuur zit, maar nog steeds kan ik er intens van genieten dat ik kan gaan en staan waar ik wil.
Ik ben niet langer beperkt in mijn levensvrijheid. Ik ga vrij en onafhankelijk mijn eigen weg. Ik ervaar vrijheid in denken en doen. Mijn levensruimte is letterlijk en figuurlijk zoveel groter, ruimer geworden nu binnenkant en buitenkant in elkaars verlengde liggen.
In mijn levensruimte is alle ruimte om te leven.
Goede reis
