Tetty Pols-Visser

Op weg naar je ware natuur

gaat verder

via

 Het Pad van de Pelgrims 

∞

www.hetpadvandepelgrims.nl

Van oudsher is het de traditie om op 1 mei als teken van geluk een boeketje van 3 takjes Lelietjes der Dalen te geven aan wie we liefhebben. Daarom voor ieder die dit leest:

Ontvang van mij in gedachten Lelietjes der Dalen

Veel geluk

Tetty

I died for you,

do you live for me?

Alles wat van het vergankelijke komt zal vergaan,

omdat het van het vergankelijke komt.

En al wat uit onvergankelijkheid komt,

vergaat niet maar is onvergankelijk.

(Wijsheid van Jezus Christus – Nag Hammadi)

Veel mensen zijn als het ware verdwaald omdat zij dit verschil niet kennen. Meer en meer komt de mens tot inzicht dat de zoektocht niet langer uit moet gaan naar de wereld der veranderingen, maar naar het tijdloze, het onsterfelijke. De wil om te onthechten aan alles wat tijdelijk en vergankelijk is, geeft een nieuwe dimensie aan je leven, en je gaat inzien wat werkelijk belangrijk is. Het is de overgang naar een nieuw bestaan.

De indiaan White Eagle zegt dat de mens eerst zijn eigen kruisiging moet ondergaan. Een opperste staat van meesterschap wordt bereikt wanneer hij zijn hele wezen aan de wil van zijn Schepper onderwerpt. Innerlijke kruisiging door de dood van het lagere zelf.

In het vroege christendom zien we ook dat het beeld van de kruisiging ‘vergeestelijkt’ werd. Paulus heeft het over de kruisiging van de oude mens, waardoor de nieuwe mens tot opstanding kan komen.

In de kruisiging en opstanding zien we de geboorte van de Christusgeest op aarde. Jezus die de Christus werd toont ons het Eeuwige, Onsterfelijke. Hij overwon de dood in zichzelf en leert ons ook de dood te overwinnen.

In het boek ‘Over de goddelijkheid van de mens’ van Reint en Gabriela Gaastra- Levin, zegt Jezus:

‘Mijn sterven voor het dragen van de menselijke ‘zonden’ is ten onrechte een met schuld geladen menselijke interpretatie van een groot kosmisch gebeuren dat een andere bedoeling had. Het was een inwijding van de mensen, van de Aarde en van mijzelf als drager van de Christusenergie. Deze Goddelijke essentie is altijd al in jullie aanwezig geweest, maar jullie konden er door jullie daling in bewustzijn geen contact meer mee maken. Door de kruisiging werd de Christusenergie in jullie geactiveerd, waardoor jullie je konden realiseren dat jullie scheppers en Goddelijk zijn.’

‘Ik hing een dag aan het kruis, maar jullie doen dat in feite jullie leven lang totdat jullie jezelf vergeven en jullie eigen Goddelijke essentie en manifestatie accepteren. Ik ben niet degene die jullie moet vergeven, dat moeten jullie zelf doen. Jullie kunnen jezelf vergeven en daarbij wil ik jullie graag ondersteunen en de weg wijzen. Maar de vergeving moet vanuit jullie eigen hart komen. Het zijn de beschuldigingen aan jullie eigen adres die maken dat we in pijn, angst, agressie en schuld leven. Schuld vormt een zware sluier die over de Aarde hangt. Bevrijd jezelf en de Aarde door jezelf je ‘fouten’ te vergeven en vanuit je hart te gaan leven.’

Opstanding is de openbaring van wat is. De Waarheid. De waarheid van wie je achter de vorm bent. Zij ontstijgt de wereld der veranderingen. De onvergankelijkheid daalt neer op het vergankelijke.

Neem een graankorrel. Als die in de grond sterft, groeit er een nieuwe halm die rijpt. Kijk daarom niet alleen naar wat we zien, maar geloof in datgene wat we nog niet kunnen zien. Want het zichtbare duurt maar een moment, maar wat wij nog zullen aanschouwen zal eeuwig duren. (uit de film Thomas: Serie De Bijbel)

We moeten Zijn aanwezigheid leren voelen, binnen in ons. De geest van de Zoon van God. Zoals De Cursus in Wonderen zegt:

God heeft op jou Zijn plan voor de verlossing van Zijn Zoon gegrondvest.

I died for you,

do you live for me?

Twee bomen, twee mensen, twee vrienden,

een harmonieus samengaan,

geworteld in gemeenschappelijkheid en eenheid,

levend en groeiend in de wereld.

Onlosmakelijk verbonden met leven en groeien in de wereld is, in de vorm van een kruis, een richtingaanwijzer zichtbaar op de achtergrond. Maar wat is het kruis anders dan een richtingaanwijzer? Het kruis waarin hemel en aarde samenkomen wijst ons de weg, want het kruis is de verlossing.

Jezus zegt: ‘Neem je kruis op en volg mij’. Menigeen associeert het kruis met de last en het lijden die gedragen moeten worden en identificeert zich daarmee. Maar wat als je je ogen richt op de verlossing die daarin ligt? Dan is wellicht niet meteen je last en je lijden voorbij, maar beleef je het mogelijk wel anders. Dan schijnt de verlossing van het kruis door de misschien soms wat kale takken van je bestaan.

Het is niet de dood van Jezus die ons verlost, maar zijn leven. Zijn leven is het voorbeeld van verlossing. Jezus laat zien dat de verlossing ligt in de wijze waarop hij zijn lijden en dood tegemoet treedt.  Hij aanvaardt de weg die hij moet gaan. ‘Niet mijn wil, maar Uw wil…’

Je kruis opnemen is onvoorwaardelijk ‘ja’ zeggen tegen dat wat zich in je leven aandient, met alles erop en eraan, of je het nu wel of niet wilt. ‘Niet mijn wil, maar Uw wil…’.  Het is je eigen kleine wil opgeven en je overgeven aan de grotere wil van ‘de Vader’. In de aanvaarding en overgave aan ‘het is zoals het is’, kom je tot je Zelf.

In het Evangelie van Philippus staat: ‘Jezus kwam om de wereld te kruisigen.’ M.a.w. Jezus kwam om ons te laten zien dat zolang het Ik verbonden is aan de wereld, hij niet de verlossing kan bereiken. Daarvoor zal hij eerst moeten sterven.

Philippus zegt: ‘Wie de wereld vanwege haar betrekkelijkheid als een scherts afwijst, zal er lachend uit tevoorschijn komen.’

De verlossing ligt in het doorzien van de illusie van het ego. Als je niet langer de slaaf bent van je kleine ik, als je niet langer gehecht bent aan de materie en aan het fysieke bestaan, ben je een vrij mens, verlost. Iemand die stoffelijk is, maar door innerlijke groei zijn ware goddelijke natuur gevonden heeft en verbonden is met de Bron.

Twee bomen, twee mensen, twee vrienden,

een harmonieus samengaan,

geworteld in Bewustzijn,

levend en groeiend in de wereld,

maar niet van de wereld.

Ooit werd aan een groep mensen, waar ik deel van uitmaakte, de vraag gesteld: Met welk beeld zou jij je leven op dit moment willen benoemen? Beleef jij jouw leven bijvoorbeeld als een pelgrimage, als een schipbreuk of als een mus op het dak? Dit zijn zomaar een paar levensbeelden.

Enkele antwoorden waren: ontdekkingsreiziger, wachter, kabbelend schip, een klein verdrietig vogeltje, herboren, zoekende vinder. Mijn antwoord was: botsende stromen.

Het beeld dat ik daarbij kreeg was Grenen, het uiteinde van de landtong Skagens Odde aan de noordoostkust van Jutland, die het noordelijkste punt van Denemarken bevat. Toen ik ooit op vakantie in Denemarken was en Grenen bezocht, vond ik het fascinerend om te zien hoe het Skagerrak en het Kattegat daar bij elkaar komen. De golven die van weerskanten komen botsen na Grenen op elkaar en afhankelijk van de windkracht en de daarmee gepaard gaande krachtige stroming wijst de landtong meer naar oost of meer naar west.

Dit beeld gaf duidelijk weer, hoe ik mij vaak voelde in de fase van mijn leven na de her-innering aan mijn bijnadoodervaring. Ik was hier waar ik niet wilde zijn en daar waar ik wilde zijn, daar kon ik niet heen. Ik stond met mijn ene been in deze wereld en met mijn andere been stond ik in de andere wereld. Voor de rest hing ik er maar een beetje tussenin en probeerde ik mij staande te houden. Diep van binnen voelde ik de verbondenheid, maar de afgescheidenheid overheerste.

Het hemelse en het aardse botsten iedere keer met elkaar. Afhankelijk van hoe ik mij voelde, was het ene moment mijn blik meer gericht op de hemel en voelde ik mij Al-Een, en het andere moment was mijn blik meer aards gericht en voelde ik mij alleen.

Na vele jaren was ik opnieuw in Denemarken. In die tussenliggende jaren had zich een innerlijke reis aan mij voltrokken. Op deze weg van bewustwording en zelfinzicht bleek het integreren van de bijnadoodervaring in mijn leven een helend transformatieproces te zijn.

In Denemarken bezoek ik wederom de landtong Grenen, waar de ‘botsende stromen’ voor mij destijds een beeld waren van hoe het hemelse en aardse in mij iedere keer botsten met elkaar. Ik sta daar opnieuw op het punt waar de golven bij elkaar komen en tot mijn grote verwondering zie ik niet langer golven die tegen elkaar aan botsen, maar ik zie golven die elkaar ontmoeten, in elkaar overvloeien en één worden in de oceaan die als een zachte, lieflijke stroom het land aanraakt en eroverheen spoelt. Het hemelse en aardse botsen niet langer met elkaar, maar ontmoeten elkaar en verenigen zich tot een eenheid in mij. Met beide benen op de aarde, de hemel in mij meedragend bij iedere voetstap die ik zet. (uit: Verdwaald verlangen – Een zoektocht naar de hemel op aarde)

Met welk levensbeeld zou jij de fase van je leven waarin jij je nu bevindt willen benoemen?

De datum 6 januari (Driekoningen of Epifanie) is een christelijke feestdag waarop wordt herdacht dat de Wijzen uit het Oosten het pasgeboren kind Jezus kwamen bezoeken en vereren met hun geschenken. Goud, wierook en mirre.

Maar… dan is er ook nog de legende van De Vierde Wijze, genaamd Artaban.

Hij ging eveneens op weg naar het Christuskind, met als geschenk drie edelstenen; een blauwe saffier, een rode robijn en een witte parel.

Artaban, een oosterse sterrenkundige, ontdekt een nieuwe ster. Het is de koningsster, die hij al lang verwacht, en die de vervulling zal zijn van een eeuwenoude voorspelling. Er zal in het land van Judea een koning geboren worden, die de zoekende wereld een groot licht zal brengen.

Hij overtuigt Caspar, Melchior en Balthasar, drie andere wijze mannen die de sterren bestuderen, om op zoek te gaan naar het koningskind dat geboren is. Ze besluiten ieder voor zich om op reis te gaan, elkaar onderweg te ontmoeten, en gezamenlijk de ster achterna te reizen.

Artaban verkoopt al zijn bezittingen en vertrekt. Maar hij wordt op zijn tocht geconfronteerd met situaties van ellende, armoede en ziekte onder mensen waar hij zijn aandacht aan geeft, zodat hij niet op tijd is voor de ontmoeting met zijn vrienden en uiteindelijk ook niet op tijd in Bethlehem aankomt.

Ook zijn verdere reis wordt een tocht vol beproeving en tegenslag, waarbij hij alles verliest, zelfs zijn vrijheid. Telkens probeert hij naar beste vermogen te helpen en te troosten waar hij kan, en tot tweemaal toe moet hij zijn edelstenen aanwenden om mensen te redden.

Zo komt Artaban, 33 jaar later, na vele omzwervingen in Jeruzalem waar hij de koning Jezus van Nazareth vindt, op de dag van diens kruisiging.

Met het laatste geschenk, een grote witte parel, wil hij Jezus vrijkopen, maar opnieuw wordt hij beproefd. Vlak voor de ontmoeting met Jezus gebruikt hij zijn laatste geschenk om een jonge vrouw van de slavernij te redden.

Uiteindelijk, aan het eind van zijn krachten, als Artaban zegt: ‘Drieëndertig jaar heb ik u gezocht, maar nooit heb ik u gevonden’, hoort hij de stem van de koning en ontvangt hij het licht. Want in zijn sterven ontmoet hij Christus die tot hem spreekt: ‘Wat je voor mijn broeders hebt gedaan, heb je voor mij gedaan.’

De reis van Artaban is geëindigd. Zijn geschenken zijn aangenomen. De Vierde Wijze heeft de koning gevonden.

Ook al was Artaban het zich niet bewust geweest, zijn hele zoektocht droeg hij de Christus in zichzelf, en was hij de Christus in zichzelf en in de ander tegengekomen door de wijze waarop hij geleefd en gewerkt had voor zijn medemens.

Ieder van ons is als Artaban, op weg…

Leven is een stroom en als je je daaraan overgeeft…

Lao Tzu zegt: ‘Wie de weg bewandelt, moet net als water aanvaarden waar hij zich bevindt.’

Ik wens je een gezegende wandeling door 2013

Tetty

‘For unto us a child is born, unto us a son is given.’

One Solitary Life

Onderstaande tekst is een bewerking van een essay van Dr. James Allan Frances – en wordt uitgevoerd door Michael W. Smith tijdens zijn 2012 Christmas Tour.

 One Solitary Life 

Lest we not forget, He is still the reason for the season. Always will be.

Singing about a man who was a baby, who became a boy, who became a man.

Born in an obscure village. A Child of a peasant woman, He actually grew up in another village where He worked in a carpenter shop until He was thirty. And for three years He was an itinerant preacher.

While still a young man, the tide of popular opinion turned against Him. His friends ran away. Even one of His best friends denied him.

• He was turned over to His enemies.
• He went through the mockery of a trial.
• He was nailed upon a cross between two thieves.

While He was dying, His executioners gambled for the only piece of property He had on this earth and that was His coat. And when He was dead, He was laid in a borrowed grave through the pity of a friend.

Nineteen long centuries have come and gone.

Today, He is still the centrepiece of the human race, and leader of the column of progress.

I’m far within the mark when I say that:

• all of the armies that were ever marched,
• all of the navies that were ever built,
• all of the parliaments that ever sat, and
• all of the kings that ever reigned,

all put together, have not affected the life of man on this earth as powerfully as has that ONE SOLITARY LIFE.

Good news is, He’s alive and all is well.

Het is de vierde zondag van Advent. Op weg naar Kerst.

De geboorte van het Licht.

De geboorte van het Christuskind laat ons zien dat God mens is geworden, opdat wij als mens God kunnen laten zien.

God is de Scheppende Kracht die Onvoorwaardelijke Liefde is. Het is de Eeuwige Waarheid die in ons ligt.

‘Het licht van de Vader,

licht van den beginne,

zien wij omsluierd, verhuld in ’t vlees:

goddelijk Kind.’

Als ziel zijn wij hier op aarde bekleed met een lichaam, om zo de goddelijke werkelijkheid in de stof te realiseren. Dat is onze opdracht.

Het is het Christusbewustzijn dat steeds meer zielen naar elkaar toetrekt, zodat ieder zich bewust kan worden dat het Christuskind leeft in ons hart en in onze naaste.

Als we Hem daar ontdekken zijn we in staat om meer en meer Eén te worden met het Al-omvattende Licht, totdat er geen duisternis meer in ons is. Dan neemt de grenzeloze Liefde bezit van ons en worden wij de Christusmens waartoe wij bestemd zijn.

‘Het eeuwig licht staat aan ’t begin,

neemt de hele wereld in.

Al is de nacht ook nog zo dicht,

het maakt ons kind’ren van het licht.’

‘Hij God uit God van eeuwigheid,

die een mens wordt in de tijd,

Hij voert ons uit de duisternis,

naar waar de hemel open is.’

Het is de derde zondag van Advent. Op weg naar Kerst.

De geboorte van het Licht.

Het licht, dat met ieder mens in de wereld komt,

is het ware licht.

Van den beginne wordt gezien,

gezien in God, want God is de ziende.

Het geziene is van den beginne bij God.

Alles wat gezien is, is bij hem:

en zonder hem wordt niets gezien.

In hem zijn, is leven:

leven, dat voor de mens het licht is.

En het licht schijnt in een duisternis,

en is te groot dan dat de duisternis het vatten kan.

Het licht, dat met ieder mens in de wereld komt,

is het ware licht.

Het is in de wereld, en daardoor verschijnt de wereld,

maar de wereld weet het niet.

Het doet de zijnen verschijnen,

maar de zijnen zien het niet.

Maar die het graag mochten zien,

mogen zich kinderen Gods noemen,

en zijn medezien verwachten:

opdat ook ons vlees tot licht worde,

dat in ons verblijft,

waarin zijn heerlijkheid gezien wordt,

in ieder wedergeboren,

weergaloos rijk en waar.

(Lloyd Haft)